Jules Deelder schreef een gedicht over wat jazz allemaal is. Hij droeg
het tot vervelens toe voor. Hij kan er nu twee zinnen aan toevoegen:
Jazz is op zondag een recensie schrijven;
Jazz is Robert Rook.
Een jaar of zes, zeven geleden was pianist Rook actief op de Haagse
jazzpodia. Toen was al te horen dat er een musicus aan het werk was die
bepaald niet de bebop als begin- en eindpunt van de jazz beschouwde. Op
22 juni kamer boeide hij de jazzminnaars met een concert dat regelrecht
het beste was van een jaar jazzconcerten in de Regentenkamer. Hij drukte
duidelijk het stempel op de andere quartetleden en pushte ze naar grote
inventiviteit. Bekende composities als bijvoorbeeld Night in Tunesia
werden in stukken gebroken, opnieuw gerangschikt en van nog meer power
voorzien dan het stuk in zich heeft. De Canadese saxofonist, liefhebber
van het 'heavy tenor' werk, soleerde met verrassende wendingen,
boventonen en smeuiige swing. Het was bepaald geen avondje van lyriek en
fraaie melodische jazz.
De Regentenkamer is toch een beetje de jazztempel van Rob van Kreeveld.
In zijn compositie, Meisjes van dertien, bewees Robert Rook dat ook de
lyriek geen vreemd terrein voor hem was, maar dat lyriek niet soft en
romantisch hoeft te klinken. In deze compositie excelleerde bassist
Ernst Glerum met een fantasievol intro.
Het Robert Rook Quartet moet volgend seizoen terugkomen voor de
bezoekers die deze topjazz van internationaal niveau hebben gemist.
Huub van Dijk